برای دختران وطنم

هیچ باغبانی را سرزنش نمی کنند که چرا

دور باغ خود حصارو پرچین کشیده است
چون باغ بی دیوار،
از آسیب مصون نیست و میوه و محصولی
برای باغبان نمی ماند.
هیچ کس هم با نام آزادی دیوار خانه خود را بر نمی دارد
و شبها در حیاطش را باز نمی گذارد،
چون خطر رخنه دزد جدی است.
هیچ صاحب گنج و گوهری هم جواهرات خود را
بدون حفاظ،
در معرض دید رهگذران نمی گذارد تا بدرخشد،
جلوه کند و چشم و دل برباید،
چون خود جواهر ربوده می‌شود.
هر چیز که قیمتی تر باشد،
درصد مراقبت از آن بالاتر می‌رود.
هر چه که نفیس تر باشد،
بیم ربودن و غارت بیشتر است و مواظبت، لازمتر.
اگر در شیشه عطر را باز بگذاری، عطرش می پرد.
اگر رشته مرواریدت را درکمد و صندوق نگذاری
و در آن را نبندی، گم می‌شود.
اگر در مقابل پنجره خانه ات، توری نزنی،
از نیش پشه ها و مزاحمت مگسها در امان نخواهی بود.
وقتی راه ورود پشه ها را می بندی،
خود را مصون ساخته ای نه محدود و زندانی.
وقتی در خانه را می بندی،
یا پشت پنجره اتاقت پرده می آویزی ،
خود را از ورود بیگانه و نگاههای مزاحم
در پناه قرار داده ای،
نه که خود را در قید و بند و حصار افکنده باشی.
اگر برای ایمنی ازخطرها و آسودگی از مزاحمان،
خود را بپوشانی، نه کسی ایراد می گیرد،
و نه اگر هم ایراد بگیرد، اعتنا می کنی،
چرا که سخنش را بی منطق و ناآگاهانه می‌دانی و می‌بینی
اینکه: دل باید پاک باشد!
بهانه ای برای گریز جاهلانه ازهمین مصونیت است
و آویختن به شاخه  لاقیدی ،
و گرنه ازدل پاک هم نباید جز نگاه و رفتار پاک برخیزد.
ظاهر،  آینه باطن است و...
از کوزه همان برون تراود که دراوست.
زن بخاطر ارزش و کرامتی که دارد،
بایدمحفوظ بماند و خود را حراج نکند
و در بازار سوداگران شهوت،
خود را به بهای چند نامه و نگاه و لبخند نفروشد.
زن بخاطر لطافتی که دارد،
نباید دردستهای خشن کامجویان دیو سیرت،
که نقاب مهربانی و عشق به چهره دارند، پژمرده شود
و پس ازآنکه گل عصمتش را چیدند،
او را دور اندازند،
یا زیر پایشان له کنند.
گوهر عفاف و پاکی،
کم ارزشتر از طلا و پول ومحصول باغ و وسایل خانه نیست
دزدان ایمان و غارتگران شرف نیز فراوانند.
سادگی و خامی است که کسی خود را
در معرض دید و تماشای نگاههای مسموم
و چشمهای ناپاک قرار دهد وبه دلبری و جلوه گری
بپردازد و خیال کند بیماردلان و رهزنان عفاف را
به وسوسه نمی اندازد
و از زهر نگاهها و نیش پشه های شهوت
در امان می ماند!!
خراب کردن همه دیوارها و برداشتن همه پرده ها
و باز گذاشتن همه پنجره ها،
نشانه تیره اندیشی است، نه روشنفکری!
علامت جاهلیت است، نه تمدن!
می گویی نه؟؟
به طومار کسانی نگاه کن که پس ازرسوایی و بی آبرویی،
با دو دست پشیمانی بر سر غفلت خویش می زنند
و بر جهالت خود لعنت می فرستند.
کسی که از  جماعت رسوا   نگریزد،
رسوای جماعت  می شود!
آنکه ایمان را به لقمه ای نان می فروشد،
آنکه یوسف زیبایی را با چند سکه تقلبی عوض میکند،
آنکه کودک عفاف را جلوی صدها گرگ گرسنه می برد
و به تماشا می گذارد،
روزی هم  پشت دیوار ندامت
اشک حسرت بر دامن پشیمانی خواهد ریخت،
درآخرت هم به آتش بی پروایی خود خواهد سوخت.
از اول باید مواظب بود این کاسه چینی نشکند
و این جام بلورین ترک برندارد.
از اول نباید به پای بیگانه،
اجازه ورود به مزرعه نجابت داد،
که بوته های نورس عصمت را لگدمال کند.
ولی ... گریه بی حاصل است و بی ثمر،
وقتی که شاخه شکست و گل چیده شد