حج امانتی است الهی

حج امانتی است الهی

حج امانتی است الهی ، که باید در موسم ادا شود . گزاردن این امانت شرایطی دارد . امام صادق (ع) فرموده است : "اگر به حج رفتی دل خود را از هر چه جز خدا است خالی کن . همه کارهای خود را به خالق خود واگذار، در حرکات و سکنات بدو توکل نما ، خود را دربست تسلیم قضای الهی ساز ، دنیا و مردم را رها کن." داستی که کاری دشوار و طاقت فرساست . در جائی که اگر لحظه ای غافل شوی سیل جمعیت تر ا از سویی به سویی می افکند . دنیا و مردم دنیا را رها باید کرد . اینجاست که معلوم می شود حج ، جهاد است و چنانچه گفتیم ، دشوار تر از جهاد . در سفر حج تکروی نباید کرد . باید همداه گروه بود . دسته جمعی بروید ، چون دست خدا همراه جماعت است . چون جماعت رحمت است و تکروی عذاب . چون ، تو تنها عهده دار این امانت نیستی . این دو ملیون مردم دیگر نیز که هر دسته ای از جایی آمده اند ، با تو شریکند . و این امانت ، در این جمع فشرده و بهم پیوسته ، در منطقه ای فشرده تر و محدود تر از این جمع باید گزارده شود . بله ، باید در دنیا و با مردم دنیا سفر کرد و هر لحطه با آنان بود و نیز باید هم دنیا و هم مردم را نادیده گرفت ...راستی اگر امانت گزاردن به آن آسانی بود ، که در کتابهای مناسک می خوانیم ، چرا آسمان و زمین و کوهها از کشیدن آن عاجز ماندند ؟ و قرعه فال به نام ما انسانهای خطا کار نادان زده شد ؟ چر ا خاقانی شروانی ، در عصر کاروان و شتر ، در جمعی برابر یک بیستم جمعیت عصر ما ، یا کمتر از یک بیستم ، حج کرده است ، گذشتن از صحرای منا ، و رمی جمره را ، به عبور از صراط تشبیه می کند:
بگذر از سر مویی که صرابش دانند پس به صحرای فلک جای تماشا بینید
و اگر اعمال حج ، همان حرکات دست و پا و زبان است ، چرا متکلمی آگاه چون ناصر خسرو بر مسلمانی پاکدل طعنه می زند که :
گفتم ای دوست پس نکردی حج نشدی در مقام محو مقیم
رفته ای ، مکه دیده آمده باز محنت بادیه خریده به سیم
و چرا بدو تعلیم میدهد که : اگر بار دیگر به حج رفتی ، باید هنگام احرام گرفتن ، جز خدا همه چیز را بر خود حرام کنی ، وقتی لبیک می گویی ، باید پاسخ پروردگار را بشنوی. وقتی در عرفات ایستادی ، باید حق را بشناسی و منکر خود گردی . وقتی گوسفند می کشی ، باید نخست نفس شوم را قربانی کنی . این است حج مقبول.

از : استاد دکتر سید جعفر شهیدی